از دلیل تا درمان عفونت ستون فقرات - وبلاگ اخبار جدید

به گزارش وبلاگ اخبار جدید، عفونت ستون فقرات یک عارضه نادر است که ممکن است در دیسک های بین مهره ای (که به آن دیسکیتیس گفته می گردد) یا در مهره های ستون فقرات (که به آن استئومیلیت گفته می گردد) اتفاق بیفتد. عفونت های ستون فقرات را اگر به موقع و به درستی درمان نکنید ممکن است به یک عارضه مخرب تبدیل شوند.

عفونت های ستون فقرات

عفونت های ستون فقرات را می توان از طریق مکان اصلی عفونت مانند ستون مهره ها، فضا های دیسک بین مهره ها، کانال نخاعی و بافت های نرم مجاور آن طبقه بندی کرد. عفونت ممکن است از طریق باکتری ها یا ارگانیسم های قارچی ایجاد گردد و پس از جراحی رخ دهد. بیشتر عفونت های بعد از عمل بین سه روز تا سه ماه پس از جراحی رخ می دهد.

استئومیلیت مهره ای، شایع ترین شکل عفونت مهره ای است. حتی می تواند از ترومای مستقیم ستون فقرات، عفونت در منطقه ها اطراف و از باکتری هایی که از خون به یک مهره منتقل می گردد، رخ می دهد.

عفونت های فضای دیسک بین مهره ای شامل فضای بین مهره های مجاور است. عفونت های فضای دیسک را می توان به سه زیر مجموعه بزرگسالان خون ساز، دوران کودکی (دیسکیت) و بعد از عمل تقسیم کرد.

عفونت های کانال نخاعی شامل آبسه اپیدورال نخاعی است که عفونی است که در فضای اطراف دورا ایجاد می گردد. دورا، بافتی که نخاع و ریشه عصب را احاطه نموده است. آبسه ساب دورال بسیار نادرتر است. به عفونت های داخل پارانشیم نخاع (بافت اولیه) آبسه های داخل مدولار گفته می گردد.

عفونت های بافت نرم مجاور، شامل ضایعات گردن و توراکس پاراسپینال و آبسه های عضلانی پسورای کمر است. عفونت های بافت نرم معمولاً بیماران جوان را تحت تأثیر قرار می دهد و اغلب در سالمندان مشاهده نمی گردد.1

انواع عفونت ستون فقرات

عفونت های ستون فقرات را می توان طبق موقعیت تشریحی ستون فقرات که شامل: ستون مهره، فضای دیسک بین مهره ای، کانال نخاعی و بافت های نرم مجاور است طبقه بندی کرد. عفونت در ستون فقرات ممکن است ناشی از باکتری یا موجودات قارچی بوده یا حتی بعد از عمل جراحی رخ دهد. بیشتر عفونت های بعد از جراحی معمولا بین 3 روز تا 3 ماه بعد از جراحی اتفاق می افتند.

استئومیلیت ستون فقرات یا به عبارتی التهاب استخوان ستون فقرات یکی از شایع ترین عفونت های مهره های کمر می باشد. این ناهنجاری ممکن است ناشی از آسیب مستقیم ستون فقرات، عفونت در نواحی اطراف ستون فقرات و باکتری هاییباشند که به مهره ها سرایت کردند.

عفونت فضای دیسک بین مهره ای ناهنجاری است که فضای بین مهره های مجاور را آلوده می نماید. این نوع عفونت را می توان به 3 زیر شاخه: هماتوژن بزرگسالی(خودجوش)، کودکی (دیسیتیس) و بعد از عمل جراحی تقسیم کرد.

عفونت های کانال ستون فقرات شامل آبسه اپیدورال ستون فقرات است. این نوع عفونت در فضای اطراف دورا (بافتی که طناب نخاعی و ریشه عصب را احاطه نموده است) ایجاد می گردد. آبسه ساب دورال یکی از عفونت های بسیار نادر است که فضای بین دورا و آراکنوئید (غشای نازک طناب نخاعی که بین سخت شامه و نرم شامه است) را آلوده می نماید. عفونت های پارانشیم (بافت اصلی) طناب نخاعی را آبسه داخل مغز استخوانی می نامند.

عفونت های بافت نرم مجاور شامل ضایعات پارااسپاینال سینه ای و کمری و آبسه عضله پسواسکمری (خم نماینده تنه) است. عفونت های بافت نرم معمولا افراد جوانتر را تحت تاثیر قرار می دهد و کمتر در افراد مسن مشاهده می گردد.2

علت عفونت ستون فقرات ستون فقرات، دیسک های بین مهره ای، کیسه های دورال (پوشش اطراف نخاع) یا فضای اطراف نخاع ممکن است در بعضی موارد دچار عفونت شوند. عفونت ممکن است به علت وجود ارگانیسم های قارچی یا باکتریایی ایجاد گردد.

عفونت های ستون فرات ممکن است پس از انجام عمل های جراحی یا به صورت خود به خودی در بعضی بیمارانی که زمینه آن را دارند ایجاد شوند. بعضی عواملی که احتمال ابتلا به عفونت ستون فقرات را افزایش می دهند عبارتند از سوءتغذیه، سرکوب سیستم ایمنی بدن، ابتلا به عفونت ویروسی نقص ایمنی بدن (اچ آی وی)، سرطان، ابتلا به دیابت و چاقی.

عوامل مرتبط با جراحی که احتمال ابتلا به عفونت ستون فقرات را افزایش می دهند نیز عبارتند از طولانی بودن زمان عمل جراحی، ابزار دقیق و تکرار عمل جراحی. با وجود انجام اقدامات پیشگیرانه، احتمال ابتلا به عفونت های ستون فقرات در عمل های جراحی تا 4 درصد است. احتمال ابتلا به عفونت با افزایش تعداد عمل های جراحی در یک نقطه از بدن بیشتر می گردد. بیشتر عفونت های پس از انجام عمل های جراحی بین 3 روز تا 3 ماه پس از انجام آن عمل اتفاق میافتند.3

علائم عفونت های ستون فقرات

علائم بسته به نوع عفونت ستون فقرات فرق دارد، اما به طور کلی، درد در ابتدا در محل عفونت بروز می نماید. بیماران بعد از عمل، ممکن است علائم زیر را تجربه نمایند:

تب

لرز

کاهش وزن

ادرار دردناک

کمردرد شدید

اسپاسم عضلات

استئومیلیت مهره ای

قرمزی، تورم یا حساسیت نزدیک به برش

نقص عصبی: ضعف و یا بی حسی دستها یا پاها، بی اختیاری مدفوع و یا مثانه.1

چه موقع باید به پزشک مراجعه کرد؟

شما باید در موارد زیر بلافاصله به پزشک مراجعه کنید:

تب ناگهانی و بالا

گرفتگی و خشک شدگی گردن

سر درد شدید

طولانی شدن فرایند بهبودی یک زخم یا بریدگی یا ایجاد درد شدید در این موارد

زمانی که هر یک از علائم ابتلا به عفونت ستون فقرات پس از انجام عمل های جراحی مشاهده شد.3

ابتلا به عفونت ستون فقرات چگونه تشخیص داده می گردد؟

تشخیص ابتلا به عفونت ستون فقرات با آنالیز سوابق پزشکی و معاینه بالینی شما آغاز می گردد. پزشک از شما سؤالاتی می پرسد تا بتواند عواملی که احتمال ابتلا به عفونت ستون فقرات را افزایش می دهند را معین کند.

پزشک ممکن است به منظور آنالیز عفونت های احتمالی، دستور انجام بعضی آزمایش ها را بدهد. این آزمایش ها شامل عکس برداری از طریق اشعه ایکس، اسکن های توموگرافی کامپیوتری (سی تی اسکن یا کت اسکن) یا ام آر آی می گردد. در بعضی موارد ضروری است آزمایش های تخصصی دیگر نظیر اسکن های هسته ای استخوان و اسکن سلول های سفید هسته ای برای تأیید تشخیص انجام گردد.

پزشک ممکن است برای معین نوع باکتری یا قارچی که باعث ابتلا به عفونت شده است، آن ها را کشت دهد. کشت باکتری غالباً برای آنالیز و تأیید ابتلا به عفونت انجام می گردد. ممکن است کشت زخم ها یا قسمت مبتلا به عفونت نیز انجام گردد. در موارد ابتلا به عفونت های عمقی در مهره ها یا دیسک های بین مهره ای ممکن است به یک سوزن نمونه گیری نیاز باشد. این کار غالباً با راهنمایی اشعه ایکس و تحت بیهوشی موضعی انجام می گردد.

پزشک ممکن است از شما بخواهد که برای آنالیز علائم ابتلا به عفونت، آزمایش خون نیز بدهید. این آزمایش ها شامل شمارش گلبول های سفید، پروتئین های واکنشی و اندازه رسوب گلبول های قرمز می گردد. نتایج این آزمایش ها ممکن است پس از انجام عمل جراحی کمی افزایش یابند اما معمولاً پس از گذشت چند هفته به اندازه طبیعی بازمی گردند. افزایش غیرعادی این نتایج ممکن است علامت وجود عفونت باشد.2

درمان عفونت های ستون فقرات

عفونت های ستون فقرات، اغلب به درمان آنتی بیوتیکی یا ضد قارچی وریدی طولانی مدت نیاز دارند و می توانند مساوی با بستری شدن طولانی مدت بیمار باشند.

در صورت وجود درد قابل توجه یا احتمال بی ثباتی ستون فقرات به بیمار توصیه می گردد که بی حرکت باقی بماند. به طور کلی بیماران درمان آنتی بیوتیکی حداقل شش تا هشت هفته تحت درمان ضد میکروبی قرار می گیرند. نوع دارو بسته به شرایط خاص بیمار از جمله سن وی به صورت موردی معین می گردد.

درمان جراحی

در صورتی که بیماران کمبود نورولوژیکی داشته و یا هیچ گونه نقص عصبی نداشته باشند، بار باید درمان غیر جراحی در نظر گرفته گردد. با این حال، جراحی ممکن است در صورت وجود هر یک از شرایط زیر تجویز گردد:

سپسیس

کمبودهای عصبی

تخریب قابل توجه استخوان باعث بی ثباتی ستون فقرات گردد.

عدم امکان نمونه برداری از سوزن برای به دست آوردن نمونه های مورد نیاز

عدم امکان مصرف آنتی بیوتیک های داخل وریدی به تنهایی برای ریشه کن کردن عفونت

هنگامی که معین شد بیمار به عمل جراحی نیاز دارد، ابزارهای تصویربرداری مانند اشعه ایکس ساده، سی تی اسکن یا MRI می توانند به معین سطح انجام جراحی یاری نمایند.1

پیشگیری

به رعایت موارد زیر می توان از ابتلا به عفونت ستون فقرات پیشگیری کرد:

دستان خود را با آب و صابون بشورید

از بروز زخم های عفونی یا عفونت پوست در نزدیکی ستون فقرات پیشگیری کنید. زخم های خود را تمیز نگه دارید و آنها را با پانسمان استریل شده بپوشانید. نسبت به علائم عفونت مانند قرمزی، درد، حساسیت به لمس، تورم و چرک هشیار باشید.

عفونت های گوش، سینوس ها و عفونت های خونی را بلافاصله درمان کنید

دوره مصرف آنتی بیوتیک را پس از انجام عمل های جراحی تکمیل کنید.

واکسن بزنید

مننگوکوکال. این واکسن از ابتلا به مننژیت های شدید که ممکن است مهلک باشند پیشگیری می نماید. اگر کودک شما در نزدیکی افرادی است که به بیماری منگوکوکال مبتلا هستند باید به پزشک مراجعه کنید. ممکن است برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری، مصرف آنتی بیوتیک برای کودک شما ضرورت داشته باشد.

آنفولانزای هموفیلی نوع ب: این واکسن از ابتلا به مننژیت باکتریایی جلوگیری می نماید.

پنوموکوک. این واکسن از ابتلا به مننژیت باکتریایی جلوگیری می نماید. یک نوع از این واکسن ها به بچه ها زیر 2 سال تزریق می شوند.

سرخک - سرخچه - اوریون. بچه ها باید این واکسن را برای جلوگیری از ابتلا به مننژیت ناشی از ابتلا به سرخک و سرخچه تزریق می نمایند.

واریسلا. واکسن واریسلا از بچه ها در برابر ابتلا به آبله مرغان که گاهی اوقات باعث ابتلا به مننژیت ویروسی می گردد محافظت می نماید.

مراقب افراد مبتلا به مننژیت که در کنار شما هستند باشید. این احتمال وجود دارد که افراد مبتلا به مننژیت یا افراد ناقل آن، این بیماری را از طریق بوسیدن، سرفه کردن، عطسه کردن یا استفاده مشترک از مسواک یا قاشق به شما منتقل نمایند.3

پینوشتها

1.www.pezeshket.com

2.www.lumbar.ir

3.www.drfarkhani.ir

منبع: راسخون