کدام کشورها بیشترین تعداد نماینده زن در مجلس را دارند؟ - وبلاگ اخبار جدید

به گزارش وبلاگ اخبار جدید، خبرنگاران/خراسان رضوی یکی از معدود مواردی که دموکرات ها و جمهوری خواهان را در جریان سخنرانی اخیر رئیس جمهور ایالات متحده، دونالد ترامپ در اتحادیه اروپا گرد هم آورد، جشن دریافت رکورد تعداد نمایندگان زن در کنگره ایالات متحده بود. 102 زن در انتخابات میان دوره 2018 به مجلس نمایندگان راه یافتند و 23.5 درصد از 435 کرسی نمایندگی را از آن خود کردند.

به گزارش بیزینس اینسایدر، با توجه به آمار ارائه شده، ایالات متحده هنوز هم در مورد تعداد نمایندگان زن از بسیاری از کشورها عقب مانده است. در رده بندی ارائه شده توسط اتحادیه بین مجلسی، ایالات متحده در جایگاه هفتاد و پنجم واقع شده است. در حقیقت، ایالات متحده حتی با این رقم به میانگین جهانی نرسیده است.

کشور در صدر این فهرست روانداست که نزدیک به دوسوم کرسی های مجلس خود را به زنان اختصاص داده است و بهترین رکورد جهان در نمایندگان زن مجلس را دارد.

بعد از رواندا دو کشور کوبا (53.2درصد) و بولیوی (53.1درصد) قرار دارند.

مکزیک (48.2درصد) در جایگاه چهارم، گرنادا (46.7درصد) در جایگاه پنجم، نامبیا (46.2 درصد) در جایگاه ششم، سوئد (46.1 درصد) جایگاه هفتم، نیکاراگوئه (45.7درصد) جایگاه هشتم، کاستاریکا (45.6درصد) جایگاه نهم و افریقای جنوبی (42.7 درصد) در جایگاه دهم قرار گرفتند.

در این میان سوئد (46.1درصد)، اولین دولت خودمختار فمینیستی جهان است.

آمار بر اساس مناطق به شرح ذیل است:

کشورهای شمال اروپا (42.3 درصد)، قاره آمریکا (30.3درصد) ، بقیه اروپا (26.5درصد) و کشورهای جنوب صحرای آفریقا (23.8 درصد) در جایگاه اول تا چهارم قرار دارند.

آسیا (19.7درصد) و کشورهای عربی (18.7درصد) بسیار پایین تر از میانگین جهانی هستند.

بدترین رکورد مربوط به کشورهای اقیانوس آرام (15.5درصد) است.

علت اختلاف زیاد بین کشورها در انتخاب نمایندگان زن

سهمیه های سیستم های انتخاباتی یکی از علل این اختلاف است. اولین کشور جهان که قانون سهمیه جنسیتی را معرفی کرد، آرژانتین در سال 1991 بود. از آن زمان الزام قانونی احزاب برای ارائه تعداد معینی از کاندیداهای زن در آمریکای لاتین و دیگر کشورها رایج شد.

بسیاری از کشورها رویکردهای متفاوتی را با همان هدف اتخاذ کردند، یا کرسی هایی به زنان (مانند چین ، پاکستان و بسیاری از کشورهای عربی) اختصاص دادند، در بعضی کشورها نیز احزاب سیاسی به طور داوطلبانه سهمیه های خود را (مانند بسیاری از اروپا) به زنان اعطاء کردند.

البته سهمیه ها تأثیر چشمگیری در سیاست رواندا داشته است. در دهه 1990 به طور متوسط 18درصد کرسی های مجلس مربوط به زنان بود. قانون اساسی سال 2003 دولت را موظف کرد تا 30درصد مقام های منتخب متعلق به زنان باشد. در سال 2008، زنان بیش از نیمی از مجلس رواندا را تشکیل می دادند و این نسبت در انتخابات 2013 نزدیک به دوسوم افزایش یافت.

طی 20 سال گذشته، گام های بزرگی در جهت نمایندگی بیشتر زنان برداشته شده است. در سال 1997 زنان فقط بیش از 30درصد کرسی ها را در سوئد، نروژ، فنلاند، دانمارک و هلند داشتند. اکنون 49 کشور وجود دارد که در این راه گام برداشتند. اما از سال 2015 پیشرفت متوقف شده و در بعضی موارد معکوس شده است.

در حال حاضر، نسبت مقام های اجرایی زنان پایین و درواقع یک به پنج شده است. فرانسه ، کانادا و اسپانیا همگی کابینه هایی با حداقل تعداد زنان دارند. اما آنها استثناء هستند و یک قاعده کلی محسوب نمی شوند. در بعضی موارد هنگامی که زنان به کابینه معرفی می شوند، اغلب به آنان نقش های کوچکی داده می شود که معمولا محدود به مسؤولیت امور اجتماعی و خانواده است.

بیش از نیمی از کشورهای جهان هرگز رهبر زن نداشته اند اما داشتن یک زن در صدر هیچ تضمینی برای نمایندگی بیشتر زنان نیست. هندوستان زمانی توسط ایندیرا گاندی اداره می شد، اکنون فقط 64 زن را در میان 542 نماینده مجلس خود دارد.

براساس گزارش شکاف جنسیت جهانی اقتصاد، پیشرفت در قدرت سیاسی زنان در یک دهه گذشته در کشورهای غربی اندکی معکوس شده است. کشوهای غربی که دارای زیرمجموعه توانمندسازی سیاسی هستند که شکاف جنسیتی را در بالاترین سطح تصمیم گیری سیاسی اندازه گیری می کند وسیع ترین شکاف جنسیتی را نیز دارند.

زنانی که زمان زیادی مقام های سیاسی داشتند

صدراعظم آلمان، آنگلا مرکل، جایگاه طولانی ترین مدت ریاست دولت را آن خود کرده است.

نانسی پلوسی به قدرتمندترین زنان در سیاست آمریکا و رهبر مخالفت با رئیس جمهور ترامپ تبدیل شده است.

نخست وزیر نیوزیلند ، ژاکیندا آردن ثابت کرد که مادر بودن مانعی برای شغل اصلی نیست و تبدیل به دومین رهبر تاریخ شده که در زمان ریاست جمهوری صاحب فرزند شده است.